Elke dag op pad

Namaste!

Ondertussen zijn we al een week in Nepal, maar toch voelt het alsof het al veel langer is en de tijd vliegt voorbij. Elke dag gaan we naar het plaatsje Hattigaunda (dit betekent eigenlijk olifantendorpje, maar wel zonder olifanten hoor), waar het asiel ligt. Het is fijn om hier te komen, omdat het buiten de stad is en er niet zoveel mensen en veel minder uitlaatgassen zijn. Met de auto is het ongeveer 20 minuutjes rijden en de eerste dagen zijn we elke keer met de taxi gegaan. Voor een retourtje betaal je €4 euro p.p. wat natuurlijk heel goedkoop, maar van Dr Umesh mogen we alleen naar het asiel komen als we met de 'microbus' gaan, omdat het anders te duur is. De mannetjes van die busjes roepen uit het raam waar de bus naartoe gaat en ze proberen zoveel mogelijk mensen in de bus te krijgen. Hiervoor hoef je dan maar €0,35 te betalen. Hoewel er volgens mij niet zo vaak toeristen met het 'openbaar vervoer' gaan zijn de mensen toch zo vriendelijk tegen ons en waar eigenlijk maar 3 zitplaatsen zijn, toveren ze een extra plaats tevoorschijn zodat je lekker knus naast ze kunt zitten. Ik vind het erg leuk om zo te reizen en  de Nepalese mensen beter te leren kennen. Als we ze eenmaal een glimlach toe schenken of begroeten met Namaste moeten ze toch ook wel lachen en is het ijs wat gebroken. Er is zelfs een vrouwtje (Romy noemt haar het halve-tand-vrouwtje) wat altijd bij haar huisje zit en elke dag weer een heel verhaal begint in het Nepalees tegen ons.

Eenmaal aangekomen in Hattigaunda is het nog 15 minuutjes wandelen naar het asiel. Vervolgens verzorgen we de dieren die medische zorg nodig hebben. Zo is er bijvoorbeeld een moederhond met 2 puppies die heel erge schurft heeft. Al haar haren zijn weg en haar huid is een en al korst. Het is echt heel zielig om te zien en te bedenken dat in Nederland meteen de dierenbescherming gebeld zou worden als iemand zo'n hond zou zien. We behandelen haar nu en hopelijk kunnen we tegen het eind van ons verblijf mooie voor en na foto's laten zien!

Donderdag hadden we onze eerste operatie in het asiel en het was een spoedgeval. Het ging om een oude hond waarbij de dokter vermoedde dat het om een baarmoederontsteking ging of dat de hond drachtig was waarbij de puppy's gestorven waren. Romy en ik mochten de operatie samen doen terwijl Dr. Umesh de anesthesie regelde. De hond was wel drachtig, maar nog niet in een vergevorderd stadium en dit was ook niet het probleem.. Ze had namelijk ook een vergrote lever. Dezelfde avond is ze nog gestorven. Uit de autopsie die we hebben gedaan kwam een enorme levertumor die in zo'n vergevorderd stadium was dat we haar niet meer hadden kunnen redden..  Dit vond ik wel even een moeilijk moment, maar ook moeilijke momenten gaan weer voorbij zeker..

's Avonds hebben we wat leuks gedaan en zijn we naar de reggae bar geweest. De naam is een beetje misleidend, want er komen vooral bandjes die rock/pop muziek spelen en overigens erg goed zijn. De mannen hier houden wel van een dansje en ze gaan dan ook helemaal los op de dansvloer. Ik zou hun dansmoves een beetje omschrijven als een mix van een meditatiedans en headbangen. Echt geweldig om naar te kijken! Zelf hebben we ook nog een dansje gewaagd in een discotheek. We waren gelukkig met onze ondertussen soort van Nepalese vrienden waardoor er niet al te veel vreemde Nepalezen in onze cirkel wilde dansen haha. We hebben zelfs wat Nepalese moves van ze geleerd! Kortom: een hele leuk avond.

Zaterdag zouden we eigenlijk (eindelijk) gaan steriliseren, maar toen we zaten te wachten in het asiel werden we opgebeld door Dr. Umesh dat hij naar een koe moest die problemen had met de bevalling en hij vroeg of we ook wilde komen. Natuurlijk wilde we dat en we gingen weer op pad. Gelukkig was er een student mee met ons die de weg ongeveer wist, anders waren we denk ik niet bij de koe gekomen. Eenmaal op de plaats van onze bestemming aangekomen bleek dat het kalf helaas niet meer in leven was en het lukte ook niet om het kalf er via de vulva (= de normale weg) uit te krijgen. Er werd besloten om een keizersnede uit te voeren en wij mochten helpen. Alles gaat hier op het gemakje en voordat de operatie kon beginnen moesten er nog wat spullen gehaald worden in het asiel. Ik werd natuurlijk verzocht om mee achterop de motor te gaan en natuurlijk was er op de terugweg een weg omleiding, omdat er een of andere minister in de stad was. Daardoor moesten we door het centrum van de stad waar een tempel staat die maar 1 keer per jaar open is en toevallig was dat die dag. Het heeft allemaal te maken met het Dashain festival wat op dit moment in Nepal gevierd wordt. Dit is het belangrijkste feest van het jaar voor de hindoes en ze vergelijken het met kerstmis voor ons (het duurt trouwens wel 15 dagen!) Het maakt niet uit wat, maar iedereen moet nieuwe kleren kopen en daarom stikt het van de mensen in de binnenstad. Motoren, taxi's, fietsen, mensen, honden én koeien willen allemaal door hetzelfde straatje van wat zou het zijn? 5 meter breedte? Het is onvoorstelbaar en ik had op dat jammer genoeg mijn camera niet bij, maar beeld je een concert in van je favoriete zanger waar je vooraan staat, maar dan nog tien keer erger haha. 
Na dit overleeft te hebben konden we eindelijk aan de slag met waar het om ging: het leven van die koe redden! Aangezien het een stierkalfje was en het beetje gezwollen was, was het moeilijk om het kalf eruit te krijgen, maar uiteindelijk is het toch gelukt! Romy heeft geholpen tijdens de operatie en ze zat met bijna haar hele armen in de koe!

Tijdens de operatie waren de eigenaren, de buren en nog wat familie allemaal aan het kijken. De mensen zijn echt heel erg vriendelijk hier en het vrouwtje die er woonde ging elke keer thee maken voor ons en ook werden er speciaal koekjes en Fanta gehaald. Wanneer ze ons iets aanbieden zeggen we steeds sneller maar gewoon ja, want ze aanvaarden toch geen nee. Na dus nog meer thee gedronken te hebben waren we pas rond 22.00 weer in ons hotel. Het was een hele lange en vermoeiende dag, ook omdat we geen tijd hadden gehad om te lunchen of avond te eten. Het was het allemaal wel waard natuurlijk, want hoewel het te laat was voor het kalf is de moederkoe wel gered! Binnenkort willen we nog eens terug gaan om te kijken hoe het met haar gaat (en de vrouw had ons ook op het hart gedrukt om toch nog eens terug te komen dus dan doen we dat maar he).

Zo hadden we ook beloofd aan de 'captain' van het veldje naast het asiel om terug langs te komen. Een paar dagen geleden hebben we namelijk vrienden gemaakt met Pimba (de captain). Hij is een oude sherpa en erg grappig. In het kader van het festival worden er overal schommels gebouwd van bamboe en ook hier gingen ze er eentje bouwen. Een local vertelde ons dat je 1x per jaar van de grond moet komen en dat de schommel dat een beetje symboliseert. De kinderen vinden de schommels geweldig en de hele dag zie je de schommel de lucht in gaan. Heel veel kinderen spreken hier overigens erg goed Engels en ze zijn altijd nieuwsgierig naar waar we vandaan komen. Om een beter beeld van Nederland te geven hebben we ze wat dropjes gegeven. Hoewel ze het niet durfde te zeggen vonden de meeste kinderen het toch niet zo lekker aan die zure gezichtjes te zien haha.

Vandaag hebben we een hondje gesteriliseerd. De operatie is goed verlopen en voor overmorgen staan er 4 honden gepland! Hoewel we Dr. Umesh hebben geïnformeerd dat we nog niet zo snel zijn maakt hij zich hier geen zorgen over (hij maakt zich überhaupt niet snel druk of ik maak me juist te snel druk haha). Morgenvroeg gaan we even snel naar het asiel, maar daarna zijn we van plan om een hele mooie tempel te bezoeken, de Swayambhunath. Een andere benaming voor deze tempel is ook wel 'the monkey temple'. Hopelijk wordt ik niet aangevallen door deze apen en kan ik binnenkort vertellen over onze verdere avonturen! Tot dan!

Happy Dashain en Pheri Bhetaunla!

P.s. nieuwe foto's staan in het album nepal 2.0 en ik vind het trouwens heel leuk om te horen dat jullie het leuk vinden om ons te volgen en om alle lieve reacties te lezen :)