Just keep swimming

Hellooo

Deze blog heb ik eigenlijk vorige week al geschreven, maar ik heb geen tijd gehad om het up te loaden! Vandaar dat er twee verhaaltjes kort op elkaar zullen volgen.

Het is nog steeds warm hier in de Filipijnen en na ruim twee weken is het is nog steeds moeilijk om te wennen aan dit klimaat. Wel zijn we gewend geraakt aan het leven hier bij de AARRC. Voor de honden duurde het iets langer, maar nu blaffen ze niet meer als we door het hek komen! We hebben alleen nog geen vrienden kunnen maken met Aika. De eerste dag zijn we allebei in onze kuit (niet ernstig) gebeten door haar. Dit kleine hondje met maar 1 oog en een centebek houdt hier dan ook alles in de gaten.

De afgelopen dagen zijn we druk geweest met alle voorbereidingen voor het sterilisatie project wat morgen al start. Het was een heel gedoe, want uiteindelijk heeft het niks geholpen dat we bij de captain en de major zijn geweest. Van de 120 formulieren hebben ze slechts 50 formulieren terug aan ons gegeven en dan ook nog eens te laat en de meeste formulieren zijn onvolledig of verkeerd ingevuld.. Echt heel erg frustrerend. Uiteindelijk zijn we dus gisteren en eergisteren zelf langs de deuren geweest om mensen het formulier in te laten vullen. Het enige positieve eraan is, is dat we nu de 'echte' rimboe hebben gezien haha. We gingen van de 'grote' weg af en liepen door de velden. Als je daar loopt vraag je je af of er wel mensen wonen en dan ineens staat er toch een huisje. In een bepaald stuk waren er ook allemaal brugjes die je over een riviertje naar de huizen brengt. Ik vraag me nog steeds af wat de mensen doen als dit riviertje overstroomt, want er waren geen boten te zien en ik heb een vermoeden dat veel mensen hier niet kunnen zwemmen..
Uiteindelijk hebben we toch al onze formulieren in laten vullen en waren het twee vermoeiende, maar productieve dagen. Nu alleen nog hopen dat de mensen op komen dagen!
Naast de honden van de eigenaren hopen we ook wat straathonden te steriliseren. De straathonden zien er vaak echt heel slecht uit en het is nodig ervoor te zorgen dat er niet nog meer straathonden komen met zo'n slecht leven. De straathonden moeten we wel zelf vangen wat best een gedoe is, omdat de honden heel bang zijn. Daarnaast moeten we soms ook in discussie gaan met mensen die claimen de 'eigenaar' te zijn. Wanneer we vragen waarom de hond er dan zo slecht uitziet en wat de zogenaamde 'eigenaar' eraan heeft gedaan of van plan is te doen wordt het stil en mogen we de honden meenemen. Dankzij Given, de man van JM die super goed is in het vangen van honden, hebben we een paar straathonden weten te vangen. Tijdens dit hele gebeuren werden we bijgestaan door de lokale politie en mochten we zelfs meerijden in hun politiewagen. Ze waren een beetje teleurgesteld dat de captain hun niet had geïnformeerd en wilde maar al te graag iets 'belangrijks' doen.

Het is frustrerend dat we iedereen onder hun kont moeten schoppen en het geeft soms wel wat stress. Terwijl we in Nepal elke keer een toeristisch uitstapje konden maken ter ontspanning zijn er hier niet echt veel toeristische dingen om te doen. Wanneer we even willen ontsnappen aan onze zorgen gaan we meestal even shoppen in het kleine winkelcentrum. Het is ook even fijn om aan de hitte te ontsnappen, want de airco staat altijd lekker hoog. Vaak gaan we ook even naar de lokale markt om wat groentjes te kopen. Het is echt suuuper goedkoop en erg grappig omdat iedereen ons begroet. Er is ook een vlees en vis gedeelte. Iedereen is aan het hakken in brokken vlees en de stank is niet normaal... vanaf nu gaan we dan ook alleen nog maar naar de groentemarkt.
Ook een goede plek om te ontspannen is het strand. Het is heel dichtbij het huis en de jongens die hier werken gaan elke ochtend om 6 uur ernaartoe met een aantal honden. Het is geweldig om vooral de gehandicapte honden over het strand te zien rennen met behulp van hun rolstoeltjes. En ze kunnen echt kei hard racen over het strand! We zijn nu een aantal keer geweest, maar meestal gaan we aan het eind van de middag als we nog wat tijd over hebben voordat de zon onder gaat. Het is voor ons dan ook even fijn om uit te waaien na een warme dag.

Ik heb trouwens een nieuwe vriend, Robert (ik heb em maar een naam gegeven, want dan lijkt ie iets minder eng). Een van de tjiktjaks had besloten om onze kamer binnen te dringen. Iedereen zegt: 'ze zijn banger voor jou dan jij voor hun', maar ondertussen zat ie wel op mijn koffer en in een tas. Kwestie van tijd voordat ik em in mijn bed zou vinden, want op een gegeven moment dat ik wou slapen zat hij tussen het raam en het hor en mijn bed staat natuurlijk naast het raam. Gelukkig was Romy er om Robert te vertellen dat ie maar weg moest gaan. Ondertussen vind ik het ook niet erg als ie terug zou komen, want het blijkt dat er in de keuken een veel grotere salamander zit, een tokeh. Dus dan valt een kleine tjiktjak nog wel mee haha.

Ondertussen zorgen we ook voor de patiëntjes hier in het huis en raken we steeds meer gehecht aan ze. Een van onze patiëntjes is de magere Marmalade. Eigenlijk noemen we hem 'smelly cat' uit het liedje van Phoebe van de tv-serie Friends. Niet dat ie stinkt ofzo, maar hij ziet er een beetje smelly uit haha. Hij heeft last van een verkoudheid en is best ziek geweest, maar hij is nu iets aan de betere hand gelukkig. En ondanks dat ie zich niet zo lekker voelt en heel mager is, blijft ie toch maar de hele tijd kopjes geven met z'n benige lichaampje.
Ook zijn we nog op huisbezoek bij Schurftie 2.0 geweest. We hebben zelfs een afkrabsel kunnen nemen, want de AARRC beschikt over een fancy microscoop! Hierop hebben we mijten gevonden en ondanks dat we toch al waren begonnen met de behandeling weten we nu zeker wat de oorzaak is. Het is wel een beetje vreemd hoor, want de eigenaar en ook de mensen uit de straat kijken ons altijd aan alsof we gek zijn. Toch zullen we om de zoveel dagen terug gaan om het beestje te wassen en medicatie te geven. Zij was in ieder geval wel weer blij om ons te zien en daar doen we het voor:)

Om de dag of om de twee dagen gaan we naar de andere locatie in Linabuan. Zo hebben we de andere groep honden nog gevaccineerd. Dit ging een stuk gemakkelijker en sneller, omdat de meeste van deze honden niet zo bang zijn. Ook hebben we hondjes en katjes uitgekozen die geschikt zijn voor adoptie. Er zitten echt een paar leuke hondjes tussen. Vorige week waren er ook twee lieve dames van het eiland Boracay gekomen om foto's te maken van de honden en katten. Terwijl zij zich bezig hielden met de fotoshoot hebben Romy en ik ze natuurlijk lichamelijk onderzocht en ook een aantal bloed testen gedaan. Ze zijn gelukkig allemaal goed gekeurd! Hopelijk zijn er nu mensen die deze lieve beesten een goed thuis kunnen bieden (dus als er iemand interesse heeft.. :P)

Hoewel dit allemaal positief klinkt en het ook zeker is, is het soms moeilijk om de positiviteit erin te houden. We ergeren ons namelijk heel erg aan de mentaliteit van de Filipino's. De (meeste) mensen geven totaal niet om de dieren en het is moeilijk om al het dierenleed aan te zien. Waar ik in Nepal het gevoel had aan het dweilen te zijn met de kraan een beetje open zou ik het hier omschrijven als dweilen met minimaal 5 kranen open. Gelukkig kunnen Romy en ik goed zwemmen en houden we het hoofd nog boven water. Alle kleine beetjes helpen denk ik altijd maar en zo telt ook elk leven dat we redden.

Er rest nog maar een kleine tijd voor ons hier in de Filipijnen. We zijn druk geweest met het sterilisatie project. De verhalen daarover volgen heeeeeel snel.

Tot dan!