Groeten uit de rimboe

Hellooo!

We zijn in de Filipijnen hoor! De vliegreis is heel goed gegaan. We hadden het geluk dat er rijen stoelen leeg waren dus hadden we elk lekker 3 stoelen voor onszelf! En in het tweede vliegtuig zat er ook niemand naast ons. Wat een geluksvogels zijn we toch ook haha. Met het derde en laatste vliegtuig (ja na 2 keer overstappen waren we erg gaar) hadden we op het einde wel last van turbulentie... daarom moesten we ook een doorstart maken. Na 20 minuten in de lucht gecirkeld te hebben kon de piloot toch eindelijk landen. De oorzaak van de turbulentie: regen...  Dat was wel een beetje tegen de verwachting, maar goed.. het regende maar een beetje en alle nieuwe indrukken deden de regen een beetje vergeten.

We werden opgehaald door de super aardige Jenie Mae (JM) en haar man en dochtertje. JM is het nichtje van Michel die het AARRC (Aklan Animal Rescue and Rehabilitation Center) heeft opgericht. We verblijven nu in het huis op de grotere locatie en logeren bij JM en haar familie. Hier woont ook het personeel, heel veel honden en katten en een paar tjiktjaks. Dit zijn zo'n kleine salamanders waar ik vroeger heel bang voor was, maar zolang ik ze niet in m'n bed vindt is het wel oke. Onder de bewoners zijn ook de kleine Fiona en altijd enthousiaste Kian. Dit zijn de kinderen van JM en ze cirkelen altijd een beetje om ons heen, wat een dag nooit saai (en rustig) maakt haha.

De eerste indruk van de Filipijnen is toch wel tropisch! We zitten ongeveer 10 minuutjes van het centrum en dus meer op het 'platteland', maar hoewel er bijna overal goede wegen zijn aangelegd lijkt het toch wel of je je in een stukje oerwoud bevindt. Overal zijn er bananenbomen, palmbomen en tropische bloemen en struiken waar allerlei enge insecten zich in verschuilen. Tussen die bosjes staan er huizen en hutjes van bamboe met daken gemaakt van bladeren alsof het lijkt of ze hier altijd zo gestaan hebben. De mensen maken oerwoudse muziek (denk aan trommels) en lopen hier rond zonder shirt aan (de mannen dan). Ze grillen saté, die ik nog niet hebben durven eten maar wel super lekker ruikt, en zijn voor de rest een beetje aan het chillen (want waarom zou je ook werken toch?)

Terwijl jullie klagen dat het in NL koud is, hebben wij de eerste dagen geklaagd dat het te warm is haha. Het is hier echt drukkend heet hoewel de zon niet zo heel vaak schijnt en het heeft zelfs vaker geregend. Een paar dagen geleden heeft het zelfs de heeeele dag geregend. Zo'n regenbui waarbij de mensen in NL allemaal foto's op Facebook zouden zetten, maar wat hier heel erg normaal is en de hele dag en nacht duurt. Gelukkig was het de laatste dagen mooi weer en we hebben in de buurt een zwembad ontdekt bij een hotel waar je voor maar 80 peso's (+/- 1,50) mag zwemmen wat we binnenkort toch wel willen gaan doen. We kunnen natuurlijk niet wit terugkeren na een maand in + 27 °C te hebben geleefd.

De eerste dag hebben we een beetje Andagao verkend. Dit is een wijk in de stad Kalibo, gelegen op het eiland Panay. Ik had van de Filipijnen verwacht dat het een beetje zoals Bali zou zijn. Toch is het weer helemaal anders. Het is totaaaaal niet toeristisch en we hebben dan ook best veel bekijks. Mensen zwaaien, zeggen hallo en soms willen ze zelfs met ons op de foto...De mensen kunnen wel helaas niet zo goed Engels wat de communicatie wat moeilijk maakt. Vandaar dat we ook al een aantal keer 'verdwaald' waren tijdens een ritje met een tricycle. Dit is een motor met daaraan een zijspan en wat hier de gangbare manier van vervoer is. Ondertussen weten we nu de weg en kunnen we de drivers instructies geven.

Die dag was het ook Halloween en dat vieren ze hier blijkbaar. In de supermarkten en winkels, en ook in het vliegtuig trouwens, waren de mensen verkleed. Op de avond van Halloween werd er in onze straat muziek gemaakt op heel veel trommels en drumsteldingen. Samen met Kian zijn we een stukje meegelopen in deze optocht. We kregen zelfs wat witte poeder op ons gezicht gesmeerd. De muziek was erg anders en erg leuk!

De volgende dag zijn we naar de andere locatie in Linabuan geweest. Hier gaan we ook het sterilisatie project houden. Er zijn twee hele grote rennen met allemaal honden. Ze hebben een soort bamboehutjes en het ziet er heel grappig uit als je al die hondjes daar op ziet zitten (ze zitten er meestal allemaal op). Een van de groepen hebben we gevaccineerd. Dit was nog een heel gedoe hoor. De meeste honden zijn hier namelijk echt niet gewend aan mensen en daardoor heel bang en dus moeilijk te benaderen. Toch is het gelukt met de hulp van de mensen van AARRC om alle 40 honden te vaccineren en gelukkig is er niemand gebeten ;)

Die dag zijn we 's avonds ook op pad gegaan om de straathonden voer te geven waardoor we medicijnen hebben gemengd voor de huidproblemen (mijten). Nadat we het voer voorbereidt hadden gingen we in onze AARRC shirtjes achterin de truck rond rijden op zoek naar honden met huidproblemen. Het lijkt misschien een kleine poging, maar alle kleine beetjes helpen toch.

Helaas hebben we toen ook schurftie 2.0 ontmoet. Een puppy die 4 maanden oud zou moeten zijn, maar er veel te klein uitziet voor haar leeftijd. Het huidprobleem is zo erg dat we vandaag terug zijn gegaan om het hondje te wassen. We zullen nog een aantal keer terug moeten gaan om haar nog vaker te wassen en medicijnen te geven. Hopelijk wordt het net zo'n succes verhaal als onze Nepalese schurftie!

Wanneer we niet bezig zijn met diergeneeskundige dingen zijn we toch nog steeds bezig met de dieren. In tegenstelling tot Nepal zijn hier veeeeel katten en in het huis zijn twee hele schattige kittens. Eentje is toch wel echt mijn favoriet, de kleine powpow. Zijn naam past wel bij hem want het is een klein harig bolletje energie. We proberen de kittens en puppies hier een beetje te socialiseren en ook om zelf een beetje te ontspannen. Wat ook helpt is het grote kattenverblijf in Linabuan. Hier zitten wel 40 katten ofzo die (bijna) allemaal graag geaaid willen worden en kopjes geven. De perfecte plek!

Eergisteren hadden we een meeting met Doc Mace. Zij is een hele goede dierenarts uit de hoofdstad Manila en samen met haar gaan we een groot sterilisatie/castratie project organiseren in Linabuan. De datum is geprikt en de bedoeling is om in 3 dagen 150 honden te steriliseren en castreren! Hopelijk gaan we dit aantal halen, want Romy en ik zijn nog niet al te snel met opereren, maar als het goed is komen er veel assistenten en vrijwilligers helpen waardoor we een soort lopende band effect hopen te creëren. In de middag hebben we nog twee hondjes gesteriliseerd en de operaties zijn succesvol verlopen:)

Vooraleer de start van het sterilisatieproject moeten we nog veel regelen waaronder zorgen dat die Filipino's hun honden gaan brengen. Dit is nog best een gedoe, want ze zijn heel erg lui en snappen niet waarom zo'n project nuttig is. Vandaar dat we via de burgemeester moeten regelen dat er een secretaris langs gaat en het een soort 'verplichting' maakt. De mentaliteit hier is wel heel erg frustrerend en wat grotendeels ook bijdraagt aan het dierenleed in de Filipijnen. Dit is best een contrast met Nepal en we dachten dat het daar al erg was...

De dag erna zijn we nog naar de (major) burgemeester van de provincie geweest en ook nog de 'captain'. Gelukkig supporteren ze ons project! Het is heel grappig, want hoewel deze mensen natuurlijk wel met meer respect behandeld worden is de omgang eigenlijk best 'familiair'. Toen we weggingen zij de burgemeester dan ook dat we er zo sexy uitzagen haha!

Ja we maken hier wat gekke dingen mee hoor. Zo wilde we eigenlijk t-shirts kopen, maar alles hier is maatje 34 dus dat hebben we toch maar niet gedaan aangezien we niet zo'n fan zijn van naveltruitjes (mijn zusje zou de kleding hier geweldig vinden:P). In de overige winkels trouwens zijn ze al kerstversieringen aan het opbouwen en aan het verkopen. Ze draaien ook de hele tijd kerstliedjes in de grotere winkelcentra.... heel vreemd in zo'n tropisch klimaat.

Het is ook grappig, want iedereen stelt weer steeds dezelfde vragen aan ons: waar we vandaabn komen en of we nog naar Boracay gaan. Dit is een bounty eiland op ongeveer een uurtje van Kalibo. Het plan is om na het sterilisatieproject hier lekker te gaan relaxen.

Voor nu zijn we dus nog druk met van alles en nog wat en het warme weer zorgt ervoor dat we 's avonds lekker moe zijn. Dat scheelt, want soms is het hier 's nachts best lawaaierig met blaffende honden, regen en krekels (of andere beesten?!). Voor nu is het ook bedtijd en ga ik lekker slapen onder mijn klamboe. Ik zou zeggen, bekijk vooral de eerste foto's van de Filipijnen en stay tuned!

Salamat and goodbye!

Groetjes Nikki, Romy en Kian