Opereren, typhoon, relaxen en nog meeeeer

Selamat Malam!

De vorige keer was ik met mijn verhaal gebleven bij het sterilisatieproject! Natuurlijk wou ik eerder wat schrijven, maar het is zo druk geweest en ik heb nog gefeest op een bounty eiland en er was nog een typhoon waardoor de elektriciteit was uitgevallen.... hier later meer over. Vanaf gisteren is er tijd voor wat ontspanning na hard gewerkt te hebben al zeg ik het zelf. De moeheid heeft kunnen toeslaan, maar er is vooral  ook voldoening. Het sterilisatie/castratie project was namelijk een enorm succes! Ondanks dat hier natuurlijk niks volgens plan loopt en er even hete kolen waren in verband met een miscommunicatie.. Eigenlijk zou het project 3 dagen duren, maar uiteindelijk kwamen de dierenartsen uit de hoofdstad, Manilla, maar 2 dagen. En zij hadden natuurlijk de anesthesie middelen waardoor wij ook niks konden. Het probleem was dat we de formulieren al in hadden laten vullen en dat we mensen op de stoep verwachtten om 7 uur s' ochtends. Gelukkig hadden we van sommige het telefoonnummer en dankzij de mentaliteit van de Filipino's zijn er vrijdag geen mensen op komen dagen. Aan de ene kant was ik blij, want anders zou ik het vervelend hebben gevonden voor de mensen, maar aan de andere kant was ik bang dat de volgende dag er ook geen mensen zouden komen..... Gelukkig was dat laatste niet waar! Om half 8 's ochtends werd de eerste hond gebracht in jawel... een tricycle. Snel volgde er al meer mensen. Mensen kwamen met hun hond aan een ketting, met de hond achterop de scooter of sommige zelfs met hun kat in een zak (die hebben we later maar een doosje gegeven)!  Het was een grappig tafereel om te zien en gelukkig had de captain wel nog stoelen en een tent gebracht en konden de mensen wachten tot hun dier aan de beurt was. Op een gegeven moment waren er echt wel een stuk of 30 dieren aan het wachten en uiteindelijk hadden we het lopende band effect! Ik was zo blij en dit was precies zoals ik het me had voorgesteld. De eerste dag hebben we in totaal iets meer dan 60 honden/katten gesteriliseerd en gecastreerd. De dag erna moest de snelste dierenarts helaas naar huis en hebben we met ons viertjes nog ongeveer  40 honden gedaan. Uiteindelijk na al het papierwerk hebben we een aantal van 119 honden/katten bereikt!
Het waren een paar hectische dagen, maar dat was het allemaal waard. Nu zullen er minder puppies en kittens geboren worden met een slecht leven.... want een slecht leven hebben veel dieren in de Filipijnen. Het gevoel van frustratie is er nog steeds en is eigenlijk met de dag erger geworden mede doordat de dag van vertrek ook steeds dichterbij kwam en we de dieren achter moeten laten.

Ik ga het vooral lastig vinden om de kittens achter te laten die vorige week binnen zijn gekomen. Eerst werd Zenna binnengebracht. Zij was al superklein en paste in 1 hand, maar een dag later werden er nog 4 kleinere kittens binnen gebracht. Ze zijn nog zo klein en moeten om de paar uur gevoerd worden. Daarbij kwam ook nog een erg spoedgeval die intensieve zorg nodig had. Het voelde weer even alsof ik op school in de kliniek was, want Romy en ik hadden de controle rondes verdeeld en opgedeeld in shifts. En ja, ook 's nachts moeten de kittens eten krijgen en de kritieke patiënt gecontroleerd worden. Gelukkig is het voeren van de kittens een ontspannend en leuk werkje. Het is zo schattig om ze smekkend te zien met een melkbaardje. Het liefst zou ik ze allemaal meenemen, maar ik ben bang dat mama me dan niet meer het huis in laat haha.

Ondertussen hebben we ook nog een typhoon mee gemaakt. Natuurlijk op de dag dat we naar Boracay (een bounty eiland) zouden gaan. Door de hevige regen konden er geen boten vertrekken. En natuurlijk viel de stroom ook nog even uit. Overdag is dit niet erg, maar 's avonds is het echt heel erg donker. We zijn dan ook naar een hotel in de buurt gegaan, hebben daar een taartje gegeten en Japanse puzzels gemaakt. Toen we terug kwamen was de regen wat minder en de elektriciteit weer terug. De volgende dag was het weer helemaal droog en konden we naar Boracay. Er heerst een relaxte sfeer op dit eiland en de zee is echt heel mooi helderblauw en rustig. We hebben hier dus 3 daagjes lekker vertoefd. 

Hoewel ik van te voren niet echt een verwachting had van de Filipijnen en ik natuurlijk maar een klein deel heb gezien in een korte tijd is het toch niet volgens verwachting. En hoewel het in Nepal ook heel anders was had ik er daar toch een beter gevoel bij om de een of andere reden. Misschien komt het, omdat het er in de Filipijnen er toch wat meer ontwikkeld uitziet in eerste instantie. Misschien verwacht ik automatisch westerse normen en waarden wanneer ik goede wegen en grote gebouwen zie.. maar ze hebben hier toch andere prioriteiten dan in Nederland. In Nederland is bijvoorbeeld altijd iedereen bezig met werk en lijkt het alsof de mensen leven om te werken. Dat is hier wel anders... Misschien komt het ook wel door het weer ik weet het niet, maar soms zijn de dingen hier zo onlogisch dat het eigenlijk grappig is (en je moet het maar op een grappige manier proberen te zien anders heb je alleen maar meer frustraties). Zo staat er bij de supermarkt een mannetje wat de bonnetjes afstreept bij het verlaten van de winkel. Waarom? Geen idee.. En dan als je in een klein winkeltje komt en vraagt of ze iets hebben (bijvoorbeeld een samsung oplader, want de mijne heeft het natuurlijk begeven), dan moeten ze dat eerst aan een collega vragen. Als werknemer weet je toch wat je verkoopt? Zeker in een kleine winkel zou ik zeggen.  Oja en als je binnenkomt in het grote centrum staat er een bewaker die in je tas wil kijken. Natuurlijk mocht Romy gewoon doorlopen nadat ie haar rugzak zag met allemaal spuiten met naalden en flesjes medicatie, zonder iets te vragen. Het kan hier allemaal joh. 

Door de andere mentaliteit van de mensen leer ik mezelf wel wat beter kennen. De mensen hier en ook in Nepal zijn meestal heel relax (vergeleken met de meeste mensen in Nederland). Tenminste, dat is wat ik aan de buitenkant zie. Ikzelf maak me vaak veel te druk om kleine dingen.  Hier, tijdens het reizen en ontdekken van andere culturen, kom ik tot rust. Als er nu iets niet lukt of niet gaat zoals ik wil raak ik niet meer zo snel gefrustreerd, dan wordt het gewoon nog een keer geprobeerd of verplaatst naar een beter tijdstip. Immers, de mensen hier maken zich er ook niet druk om en uiteindelijk bereik je daar ook niks mee. Ik voel een vrijheid die ik tot afgelopen zomer lang niet heb gevoeld. Dit had natuurlijk ook wel te maken met het feit dat ik altijd moest studeren, maar het voelt fijn en ik ben blij! Aan het eind van de dag stap ik 's avonds tevreden in mijn bedje. Waar ik thuis soms lig te woelen met allerlei gedachten die door mijn hoofd spoken, val ik hier binnen enkele minuten in slaap met als enige zorg of er geen tjiktjak in mijn bed kruipt.  

Ondertussen ben ik stiekem al op Bali, mijn favoriete eiland (tot nu toe haha). Eigenlijk had ik bedacht om hier niet meer te bloggen, maar mijn verhaal is nog niet af en er zal dus nog een laatste blog volgen!

Voor nu terima kasih (dankjewel) en bekijk vooral de foto's die horen bij deze blog in het nieuwe album!
Groetjes