De toerist uithangen

Namaste!

We zitten alweer over de helft van ons verblijf in Nepal. Ik heb het gevoel dat we nog te veel moeten doen in een te korte tijd. De laatste week zullen we namelijk vrij zijn en willen we een berg beklimmen. Dat betekent dus dat deze week al de laatste week is in het asiel! We hebben nu zelfs een 'to-do-lijstje' gemaakt van wat we nog willen doen/bekijken zodat we alles nog op tijd kunnen doen.

Terwijl het hier nog lekker warm is (even ter informatie: 27°C) zijn we nog altijd druk in het asiel bezig. We hebben nu 4 teven gesteriliseerd en 2 reuen gecastreerd en onze vaste patiëntjes doen het ook steeds beter. We zijn tegenwoordig niet alleen in het asiel bezig, maar gaan ook op huisbezoek als de doc een 'case' heeft. Zo hebben we meegeholpen met het verwijderen van jawel.. een penis tumor. Het was een beetje bloederig, maar uiteindelijk is de tumor verwijderd en de hond maakt het goed! Doordat we nu ook mee gaan op huisbezoek komen we op allerlei plaatsen ofja plaatsen.. vaak weten we niet waar we zijn en zijn we blij als we op het juiste adres aankomen. Met de businstructies van de doc is het namelijk maar de vraag of we op de plaats van bestemming gaan komen. Tot nu toe is het elke keer nog gelukt gelukkig.

Een paar dagen geleden gingen we naar Kopan Monastry. Dit is een boeddhistisch monnikenklooster. Er wonen hier ook heel veel jongetjes die leren voor monnik. Gek om te bedenken dat ze niet bij hun ouders zijn, maar... aan de andere kant hebben ze wel een slaapplek, eten en schone en warme kleren.
Bij de Monastry ietsjes de berg af is een stukje land wat van een Australische vrouw is. Ze heeft hier 53 schapen lopen en nog 3 honden. Eén van de honden moest nog gecastreerd worden en dat hebben we dus maar eventjes gedaan. Daarna konden we nog genieten van het mooie uitzicht en de tuin bij de Kopan Monastry. Alle tempels hier zijn zo mooi met allerlei figuurtjes en vooral de kleuren die zo opvallend zijn vind ik heel bijzonder. Het mooie aan deze plek is ook dat het net als de Pashuputinath tempel niet super toeristisch is. Je kunt dus rustig foto's maken zonder dat allerlei andere mensen (chinezen) ervoor staan of dat de verkopers je allemaal dingen proberen aan te smeren.
Aangezien de Kopan Monastry best op een hoge berg ligt kan je over een groot deel van Kathmandu kijken. De sfeer is er zo rustig en ik zou er wel uren kunnen zitten. 

Ondanks dat we zo druk bezig zijn met de diertjes nemen we dus ook tijd om een beetje de toerist uit te hangen. Zo zijn we ook naar 'the monkey temple' geweest, de Swayambunath. Het is nog wel een hele klim om bij de stoepa te komen, maar eenmaal boven is het uitzicht natuurlijk prachtig. Als je de weg terug naar beneden neemt kom je langs nog allerlei andere kleine tempeltjes en overal waar je kijkt zie je kleurrijke Tibetaanse gebedsvlaggetjes en.... heel veel apen. Op een gegeven moment werden het een beetje te veel apen en zijn we maar weer snel weggegaan. Ze zien er misschien grappig en/of schattig uit, maar ze pakken wel de Fanta van kleine kindjes af en hebben grote tanden.
Nadat we waren uitgekeken zijn we helemaal terug gelopen naar ons hotel. Dit was best een eindje, maar onderweg hebben we weer veel gezien, waaronder een slang, en we moeten natuurlijk ook een beetje trainen voor die berg die we gaan beklimmen.

Om de spiertjes nog wat meer te trainen zijn we eergisteren gaan raften. Dat was ook weer een avontuur op zich hoor. Lekker vroeg opstaan (6.30) en met ons ontbijtpakketje van het hotel gingen we op weg met de bus. Normaal zou de busreis iets van 2 uur duren, maar wij hebben er 4 uur over gedaan. Alle mensen die met het Dashain festival terug naar huis zijn gegaan kwamen weer terug richting de stad Kathmandu. Schijnbaar is er maar 1 bergweg van en naar de stad...  en als daar dan allemaal bussen tegelijkertijd de scherpe bochtjes om willen ontstaat er een file. Daarnaast moeten die Nepalezen heel vaak naar de wc, want we zijn wel 3 keer gestopt onderweg. Eenmaal aangekomen was er een chille sfeer. De mensen van het raften waren een heel leuk team en echte grappenmakers. Wij deelden ons bootje met een Australiër (die nog een kater had), een Spanjaard, 2 Zweden en nog 2 Chinezen. Lekker internationaal dus! Er waren nog meerdere bootjes en wanneer je bij een andere boot in de buurt kwam begon er automatisch een spetter gevecht.

Hoewel het raften heel erg leuk was had ik er wel iets meer van verwacht. Het was namelijk minder ruig dan gedacht. Het moeilijke stukje, wat de 'death slide' heette konden we namelijk makkelijk aan. Het uitzicht was wel echt super mooi en eigenlijk heel onwerkelijk. Net of je met een bootje door een attractie van de Efteling vaart. Op een gegeven moment mochten we ook even zwemmen in de rivier. Ik heb dan ook een van mijn angsten (voor vissen) overwonnen en ben ook het water in gesprongen! Wel met zwemvest en de beentjes omhoog natuurlijk haha.
Halverwege hadden we ook een kleine pauze op een klein strandje. Hier hebben we nog gevoetbald. Helaas hadden we met ons 'foreigner' team verloren van de Nepalezen (mede dankzij de eigen goal van romy haha!), maar we hebben wel gelachen en het was heel leuk. 
Na het raften verwachtte ik een lekkere douche en misschien nog wat eten. Niets was minder waar. We werden langs de kant van de weg gedropt. Er werd nog wel een tentje opgezet waarin de ladies zich om konden kleden, maar daarna was het meteen de bus in. Het was wel een beetje een bizarre ervaring zo omkleden naast de weg. De terugweg duurde ook weer 4 uur i.v.m. file. De bus zat lekker vol, maar er werd plaats gemaakt voor ons door een paar aardige Nepalezen waar we nog mee hebben gekletst . Het grappige aan alle bussen is, is dat de muziek heel hard staat. Er wordt Nepaleze muziek gedraaid, maar ook top 40 muziek van bijvoorbeeld Rihanna of Gwen Stefani, het zijn dus net partybussen. Hierdoor lijkt de tijd wat sneller te gaan. 

Ik verbaas me soms een beetje hoe snel ik eigenlijk gewend raak aan een bepaalde omgeving of situaties. Vroeger zou ik het bijvoorbeeld verschrikkelijk vinden om 2 uur in de bus te zitten, maar je kan sommige situaties gewoon niet veranderen en soms moet je je gewoon overgeven aan een bepaalde situatie en het beste ervan maken! Vroeger had ik ook altijd heel snel heimwee, maar ik heb nu eerder het gevoel dat ik sip ga zijn als we volgende week alweer moeten vertrekken. Hier moet ik natuurlijk nu nog niet aan denken, maar de mensen die we hier al hebben leren kennen zijn zo vriendelijk. Zo werken er in het asiel twee vrouwtjes waar we altijd mee lachen. Ze kunnen geen Engels en wij geen Nepalees, maar toch begrijpen we elkaar wel (denk ik dan). Ze moeten altijd om ons lachen als we bijvoorbeeld de pillen van Khaidi dog in wat koekjes verstoppen of als ik koekjes op het dak gooi voor de katjes of als we Nepalees proberen te praten met ons translating boekje. Andersom moeten wij ook weer om hun lachen. Het oude vrouwke is altijd bezig met teken te plukken met haar blote vingers, tegen een koe aan het praten of in zichzelf aan het zingen. Laatst rende ze ineens super snel over het terrein van het asiel. Bleek dat de ijscoman er was en ze een ijsje ging kopen. Het ijsje was niet eens voor haar zelf, maar ze deelde het uit aan alle hondjes door het op hun neusjes te smeren.
Dr Umesh leren we ook steeds beter kennen. Op het begin was hij een beetje bescheiden en rustig, maar dankzij onze grapjes en onze goede inzet komt hij steeds wat losser. Hij vindt het volgens mij heel erg leuk dat wij zoveel interesse tonen en goed willen doen voor de dieren in het asiel. Andersom vinden wij het ook super leuk om in het asiel te helpen!

Voor nu is mijn verhaal ten einde. Kijk vooral ook nog even naar de foto's in album nepal 3.0 om een beter beeld te krijgen van onze avonturen. 

Tot de volgende keer!